Woorden om te onthouden: Ernest Hemingway

Ernest Hemingway (1899-1961) was een gevierd auteur, een journalist, een enorme drinker en een extreme levensgenieter. Een op het eerste gezicht ironische uitspraak, aangezien de schrijver zelfmoord pleegde met zijn favoriete jachtgeweer.

Tijdens zijn leven publiceerde “Papa”, zoals hij bij sommigen bekend was, zeven romans en zes verhalenbundels, evenals een verscheidenheid aan non-fictiewerk. Hemingway’s werk is door de jaren heen zo vaak in en uit de mode geraakt dat het maar één ding onthult, namelijk de echte waarde van literaire kritiek.

Hij schreef met een kenmerkende stijl, een soort journalistiek levendig minimalisme en een aanpak die prat ging op understatement. Hemingway geloofde dat het veel belangrijker was om een verhaal te vertellen door dingen weg te laten.

Helaas is zijn imago, en zijn machismo dat bij die persona hoorde, in de loop der jaren gevaarlijk dicht in de buurt gekomen van het overschaduwen van Hemingway’s talent als schrijver.

Maar zelfs zonder deze sterke verhalen is het begrijpelijk hoe mensen kunnen verdwalen in Hemingway de man, versus Hemingway de schrijver. Als jonge man raakte hij gewond in WOI tijdens het besturen van een ambulance voor het Rode Kruis. Hij woonde en werkte in de jaren twintig in Parijs, toen een bohémien nog iets betekende.

In de jaren dertig begon hij aan verschillende safari’s in Afrika, deed hij verslag van de Spaanse burgeroorlog als verslaggever en reisde hij van zijn huis in Key West in Florida naar Cuba, waar hij de volgende twintig jaar af en toe leefde.

In het proces werd hij een soort geliefde ereburger van Havana, waar hij veel tijd besteedde aan het ontwikkelen van de Hemingway Daiquiri in de beroemde bar in La Florida. En alsof dat nog niet genoeg was, deed hij ook verslag van de Tweede Wereldoorlog in Europa in 1944, in 1947 ontving hij de Bronze Star voor zijn moed tijdens deze oorlog.

In de jaren vijftig zou hij doorgaan met zijn jacht op groot wild en twee opeenvolgende vliegtuigcrashes overleven. Te midden van dit alles schreef hij voortdurend. En in 1954 won hij de Nobelprijs voor literatuur voor zijn novelle The Old Man and the Sea.

Dit boek is Hemingway op zijn best en voor velen zijn grootste prestatie. Het is een verhaal dat je moet lezen, het liefst met een Mojito en een Havana.

Het vertelt het verhaal van een ouder wordende Cubaanse visser, Santiago, en zijn gigantische strijd met een te grote Marlijn die hij probeert te vangen en vervolgens mee naar huis te nemen.

Wat resoneert tijdens het lezen, is de kracht van de wil van een man en zijn verlangen om niet verslagen te worden, ongeacht zijn leeftijd of de kansen. Het gaat over de wreedheid en de totale onverschilligheid die het lot heeft tegenover ons individuele bestaan.

De schoonheid en kracht van dit verhaal is dat het echt is wat je wilt dat het is. Het is zo simpel als een oude man die een vis probeert te vangen, of zo diepgaand als hoe wij als mannen ervoor kiezen om ons leven te definiëren. Beide versies zijn er en beide zijn even geldig.

Hemingway was als man, en nog meer als schrijver, altijd op zoek naar de waarheid. Het definieerde hem en zijn keuzes. Veel te vaak praten we onszelf vandaag uit dat avontuur of die zoektocht vanwege de angst voor het onbekende.

Als wij, als mannen, proberen terug te keren naar enkele van de tradities van vroeger, dan zouden we misschien allemaal een kleine pagina van deze schrijver moeten nemen en ons best moeten doen om onze eigen individuele waarheden te ontdekken en ons daardoor verder te laten leiden. welke weg het ook mag zijn.

Uiteindelijk leed Hemingway aan verschillende kwalen, zowel lichamelijk als geestelijk, en de combinatie hiervan speelde ongetwijfeld een rol bij zijn ongelukkige zelfmoord.

Toch heeft hij als schrijver een aanzienlijke erfenis nagelaten, één die moet worden beoordeeld op zijn werk en niet op zijn mythe. Hemingway zei het zelf het beste. “Het leven van elke man eindigt op dezelfde manier. Het zijn alleen de details van hoe hij leefde en hoe hij stierf die de ene man van de andere onderscheiden.”

Author: Andrew Nackton