'Smokin’ Joe Frazier - Kampioen en Bokslegende

Joe Frazier werd geboren in Laurel Bay, South Carolina in Beaufort County, op 12 januari 1944, Beaufort was misschien wel het armste deel van Amerika. Joe deelde zijn eerste huis, een kale structuur van slechts vier kamers die vanaf de grond waren opgetild om te voorkomen dat het onder water zou komen te staan, met elf broers en zussen.

De familie had tien hectare, wat veel lijkt, maar een groot deel ervan was moerasland dat werd bezet door slangen en af en toe een alligator. Ze brachten lange uren door in de meedogenloze zon om bieten, radijs, tomaten, erwten, katoen en watermeloen van het land te halen. Zijn schoonzus Miriam vulde hun dieet aan met wasbeer en waarschuwde: “Voordat je het kookt, moet je de klieren weghalen, en je moet er geen één krijgen die hondsdolheid heeft.”

Joe’s vader, Rubin verhoogde hun inkomen met maïslikeur gemaakt met behulp van door de overheid gesubsidieerde suiker. Hij begon zijn bokscarrière op negenjarige leeftijd toen hij een zelfgemaakte bokszak van mos en bladeren optuigde. Twaalf jaar later, nadat hij op zestienjarige leeftijd was getrouwd, verhuisde hij naar Philadelphia, waar hij de ‘Golden Gloves’ won in 1962, 1963 en 1964.

Joe was 1.80 m lang en woog 92,9 kilo met een agressieve stijl van boksen en een krachtige linkse hoek, werd hij vergeleken met een eerdere zwaargewicht kampioen Rocky Marciano.

Smoking Joe Frazier

Frazier zelf zegt dat hij de bijnaam Smoking kreeg van zijn trainer, Yancey “Yank” Durham, die hem vóór één van zijn eerste bokswedstrijden vertelde dat hij wilde dat Frazier zoveel stoten zou geven dat er rook uit zijn handschoenen zou komen. “Ik wil rook uit die handschoenen zien komen, Joe”. En het werkte niet alleen, want Joe had een enorm succesvolle carrière, maar het gaf Joe ook een van de meest iconische bijnamen in de boksgeschiedenis, “Smokin’ Joe”.

Gouden medaille

Hij won ook de enige gouden medaille voor Amerika in het boksen op de Olympische Spelen in Tokio. Met een groep zakenlieden uit Philadelphia, Cloverlay, Inc, als zijn sponsors, lanceerde Frazier zijn professionele carrière op 16 augustus 1965, met een knock-out in één ronde tegen Woody Goss. Er waren daarna tien opeenvolgende knockouts voordat hij Oscar Bonavena ontmoette op 21 september 1966. Bonavena sloeg Frazier tweemaal neer in de tweede ronde, maar Frazier won uiteindelijk in tien ronden.

Frazier vs Chuvalo

Na nog vier overwinningen, waarvan drie knock-outs, nam Joe Frazier het op 19 juli 1967 op tegen George Chuvalo. In de vierde ronde werd Chuvalo voor het eerst in zijn loopbaan door een knock-out uitgeschakeld. Toen Frazier op 4 maart 1968 tegen Buster Mathis vocht, was hij vastbesloten om Buster te verslaan.

Voordat Frazier naar Tokio ging, had hij achtendertig van zijn veertig gevechten gewonnen, zijn twee verliezen waren tegen Buster Mathis. “Smokin Joe” verpletterde Mathis met een linkse hoek in de derde minuut van de elfde ronde.

Undisputed World Champion

Frazier werd de onbetwiste wereldkampioen op 16 februari 1970, toen de gong ging voor de opening van de vijfde ronde en de kampioen van de WBA, Jimmy Ellis, niet naar buiten kon komen. Na de eerste ronde, waarin Ellis een marge had, domineerde Frazier de wedstrijd met een gestage en meedogenloze stijl van sterke, zware druk. Ellis slaagde erin aan het einde van de vierde ronde om zijn hoek te bereiken, toen de gong van de vijfde ronde klonk, gebaarde manager Angelo Dundee naar scheidsrechter Tony Perez dat Ellis niet verder kon gaan.

Muhammad Ali

De eerste confrontatie met Muhammad Ali vond plaats op 8 maart 1971 – “The Fight of the Century” – sprak tot de verbeelding van het Amerikaanse publiek als geen sportevenement sinds de rematch van Joe Louis met Max Schmeling in 1939. Op 8 maart zaten Elizabeth Taylor en Richard Burton, Michael Caine, Marcello Mastroianni, Gene Kelly, Hugh Hefner, Burt Lancaster (die het radiocommentaar deed), Frank Sinatra en tientallen andere beroemdheden zaten in Madison Square Garden, Richard Nixon keek in het Witte Huis de gesloten televisiecircuit uitzending, net als 1,3 miljoen andere Amerikanen.

Voordat hij zijn kleedkamer verliet, bad Frazier op één knie hardop: ‘God, laat me deze nacht overleven. God, bescherm mijn familie. God, schenk mij kracht. ‘And God … allow me to kick the shit out of this mother fucker.’

Ali, die zijn eigen vechtstijl omschreef als “Zweven als een vlinder, steken als een bij”, werd afgeremd door Fraziers constante gebeuk.

De strategie van Muhammad Ali was om Frazier op armlengte te houden terwijl hij constant prikte als een bij, maar ondanks het verschil in reach van 16,5 cm.voor Ali, slaagde Frazier erin onder Ali’s prik te uit komen en talloze linkse harde stoten op Ali’s lichaam te scoren.

Joe Frazier had een gezwollen kaak en bulten rond beide ogen, terwijl Ali slechts een hematoom aan de rechterkant van zijn kaak had. Frazier won unaniem met scheidsrechter Arthur Mercante die hem acht ronden gaf, zes voor Ali en rechter Bill Recht kende er elf toe aan Frazier en vier aan Ali.

De enige knockdown vond plaats in de vijftiende ronde toen Ali voor de derde keer in zijn carrière neerging, maar kwam terug na de verplichte acht tellen.

Hoeveel het gevecht van Joe kostte, is niet bekend, maar voor nog een tijd, had hij last van fysieke en emotionele uitputting en in de ring nooit meer helemaal dezelfde Smokin ‘Joe.

Frazier vs Foreman

Voordat Frazier tegenover George Foreman stond, vocht Joe op 15 januari 1972 in New Orleans tegen Terry Daniels en vervolgens, op 25 mei 1972 tegen Ron Stander in Omaha. De quoteringen van de bookmakers tegen zijn twee tegenstanders waren respectievelijk 15 tegen 1 en 20 tegen 1. Danis duurde vier ronden, Strander vijf.

Op 22 januari 1973, in Kingston, Jamaica, werd Frazier, een 3 tegen 1 favoriet, zes keer gevloerd door Foreman voordat scheidsrechter Arthur Mercante de partij stopte in de tweede ronde voor 36.000 fans.

Een rechtse vol op de kaak door Foreman bereikte de eerste knock-down halverwege de eerste ronde. Frazier stond op, wisselde een paar stoten uit en viel weer neer na een reeks klappen op zijn hoofd.

Opnieuw stond Frazier snel op, maar duidelijk verdwaasd, en hij werd voor de derde keer naar het canvas geslagen toen de bel de ronde beëindigde. Zoals bepaald door de regels, eindigde het tellen niet met de bel, maar werd voortgezet totdat Frazier op stond bij tel drie.

Joe Frazier opende ronde twee met een haastige aanval en een linkse hoek op het hoofd van George Foreman, maar het was een korte rally. Foreman, die 98,5 kilo woog tegen de 92,9 van Frazier, stuurde de kampioen voor de vierde keer naar de mat met een links-rechtse op de kaak. Opnieuw worstelde Frazier omhoog, maar ging toen voor de laatste keer naar beneden door een reeks stoten. Frazier kwam wel overeind, maar scheidsrechter Arthur Mercante keek naar zijn glazige ogen en wankelende figuur en beindigde de bokspartij. Foreman was kampioen.

Toen Foreman de titel verloor van Ali door een knock-out in Zaïre, drong Frazier aan op een rematch.

Frazier vs Ali

Frazier en Ali vochten opnieuw in Madison Square Garden voor 20.746 toeschouwers. Het gesloten tv-circuit bereikte 10.000.000. De bruto-inkomsten voor de strijd, inclusief buitenlandse filmrechten, enz., bedroegen $ 25.000.000.

Net als in hun vorige gevecht ging Frazier recht op Ali af, terwijl Ali omzeilde en counterde. Frazier scoorde beslissend en vaak op het lichaam. Ali sloeg alleen Joe’s hoofd, maar vaker en met meer kracht dan voorheen.

Het meest controversiële moment van het gevecht vond plaats in de tweede ronde toen scheidsrechter Tony Perez het gevecht stopte, omdat hij dacht dat hij de bel hoorde voor het einde van de ronde. Het was een cruciale tijd. Frazier had Ali in een hoek, maar Ali draaide zich om en kwam uit de problemen door Frazier stevig op zijn opgezwolen jukbeen te raken.

Het was op dit punt dat de scheidsrechter tussenbeide kwam; de enige kans die Ali had om zijn man af te maken was voorbij.

De zevende ronde ging naar Frazier. Ali was van zijn tenen, platvoetig, terwijl Frazier opnieuw actie ondernam in de achtste. Hoewel Ali moe was, had hij toch nog genoeg kracht om de betere te zijn in de laatste negen minuten en werd, dankzij een unaniem besluit de winnaar.

“Rumble in the Jungle“.

1975 was opnieuw een jaar van rematches voor Joe Frazier, maar deze keer waren er meer reizen naar het buitenland. Hij ontmoette Jimmy Ellis, de man van wie hij oorspronkelijk de WBA-titel had gewonnen, in Melbourne, Australië, en versloeg hem in negen ronden.

“Thrilla in Manilla”

Ali en Frazier ontmoetten elkaar op 1 oktober 1975 voor de derde en laatste keer in Quezon City (een district in het grootstedelijk gebied van Manilla), de Filippijnen: de “Thrilla in Manilla”.

Ali greep elke gelegenheid aan om Frazier te bespotten, noemde hem de Gorilla en probeerde hem over het algemeen te irriteren.

De strijd om de titel van Ali, die werd bijgewoond door de Filippijnse president Ferdinand Marcos, was te zien over de hele wereld. Het was veel actievoller dan de vorige ontmoeting en misschien wel de meest bruutste veertien ronden in de geschiedenis van het boksen.

Hoewel de uitkomst zeer twijfelachtig was, Frazier’s gezicht was vreselijke toegetakeld, en voordat de bel voor de 15e ronde klonk, gooide Eddie Futch de handdoek in de ring in plaats van Joe voor het leven te laten beschadigen. Zoals Jerry Izenberg van Newark Star-Ledger het uitdrukte: “Joe en Ali vochten niet alleen voor het kampioenschap van de wereld, maar ook van elkaar.”

In 1976 vocht Joe Frazier en verloor opnieuw van George Foreman, dit keer door knock-out in de vijfde ronde, en ging met pensioen.

In 1981 probeerde Frazier een comeback te maken die slechts één gevecht duurde en dat eindigde in onbeslist, in 10 ronden met Floyd “Jumbo” Cummings in Chicago, Illinois. Daarna ging hij voorgoed met pensioen.

Joe had zijn hele leven gehoopt om R&B-zanger te worden, maar die carrière kwam er nooit van. Net als zijn vader had hij veel kinderen bij verschillende vrouwen.

Joe had een gemeenschappelijke touch die Ali ontbrak. “Hij zat bij de brandweermannen op het station om de hoek en speelde op zomeravonden af en toe een spel met ze.” Hij ging graag naar scholen om met kinderen te praten. Een dankbare leraar schreef aan de Philadelphia Inquirer: ‘De kinderen hielden van hem. Hij was goed voor hen. … Er zouden meer Joe Fraziers in de wereld moeten zijn.”

Hij hield van auto’s repareren en hielp vaak gestrande automobilisten. Bij Joe Frazier werd in september 2011 leverkanker geconstateerd. Binnen een paar weken was de kanker uitgezaaid. In november 2011 was hij onder hospicezorg. Hij stierf op 7 november 2011. Hij had weinig geld over, maar de laatste jaren leek hij vrede te hebben met de wereld en toonde hij een opgewekte persoonlijkheid aan het publiek.

Ali en Joe werden nooit vrienden maar op zijn begrafenis, toen Jesse Jackson iedereen vroeg om ‘op te staan en je liefde te tonen’. Ali, trillend van de Parkinson die Joe Fraziers vuisten waarschijnlijk hadden verergerd, kwam overeind en klapte.